ไม่ว่าจะเกิดมาในยุคไหนหรือเป็นคนรุ่นใด … ผมคิดว่าคนเราแต่ละคนก็ต้องดิ้นรนสู้ชีวิตเหมือนกันทั้งสิ้นในยุคสมัยของตัวเอง ต่อให้โจทย์ใหญ่ในแต่ละยุคต่างกันแค่ไหนก็ตาม
คุณสมบัติของจิตใจสู้ชีวิตต่างหากที่เป็นสิ่งสำคัญ
“สิ่งที่ต้องมี” พึงเป็นสิ่งที่ตัวเองต้องไขว่าคว้ามาด้วยลำแข้งของตัวเอง ด้วยหนึ่งสองและสองมือของตัวเราเอง… ตรงนี้ต่างหากที่สำคัญ
ไม่ใช่อยากได้อยากมีแล้วไปกู้เงินมาอย่างง่ายๆ พอตกเป็นหนี้ท่วมหัวก็ออกมาโวยวายว่าสังคมเหลื่อมล้ำหรือโทษรัฐบาลหรือเรียกร้องให้ทางการยื่นมือมาช่วย
อยากมีอะไร อยากได้อะไรแล้วใช้ความพยายามไปไขว่คว้ามาด้วยวิถีทางที่สุจริต นี่คือความชอบธรรมที่สุดแล้วในการครอบครองวัตถุอย่างยั่งยืน
หากหวังรวยทางลัด โดยไม่เลือกวิธีการ จุดจบคือหายนะ ที่จะมาเร็ว เคลมเร็วอย่างแน่นอนในยุคโซเชียลที่หูตาเป็นสับปะรดอย่างนี้
ถ้าผมเกิดเป็นคนรุ่นเจน Y (คนอายุระหว่าง 24-38 ปีในตอนนี้) ผมจะเห็นโอกาสในการพัฒนาศักยภาพและความสามารถต่างๆของตัวเองอย่างไม่รู้จักจบสิ้น ผ่านการใช้โทรศัพท์มือถือ แทบเลตและหนังสือ (ทั้งหนังสือกระดาษและอีบุ้ค)
เงิน เวลา และพลังชีวิตของผมจะทุ่มเทให้กับการฝึกฝน skill และการ reskill ที่จะส่งเสริมความใฝ่ฝันและตัวตนในอุดมคติของผม
… เสื้อผ้า สินค้าแบรนด์ รถยนต์ คอนโด และการท่องเที่ยวต่างประเทศจะไม่ใช่ตัวเลือกแรกๆในการใช้ เงิน เวลา และพลังชีวิตอันมีค่าของผมในวัยนี้
ตราบใดที่ตัวผมยังฝึกฝนทักษะและความสามารถต่างๆที่รับใช้ตัวตนในอุดมคติและความฝันในชีวิตของผมไม่สำเร็จ ตามทฤษฎี 10,000 ชั่วโมง
การสร้างแก่นแท้แห่งความสามารถและทักษะต่างๆให้แก่ตัวเองต่างหาก คือ “สิ่งที่พึงมี ต้องมี” สำหรับตัวผมในวัยนี้ โดยจะไม่มีข้อแม้หรือข้ออ้างใดๆให้แก่ตัวเองเป็นอันขาด
ผมจะไม่หวั่นไหวไปกับสายตาของผู้คน และคนรอบข้างที่ใช้มาตรวัดคุณค่าของผู้คนจากวัตถุภายนอกที่ “ต้องมี” … เพราะผมตระหนักถึงคุณค่าในตัวเองที่ตัวผมมีอยู่แล้ว ผมมั่นใจว่ามันจะดึงดูดคนประเภทเดียวกันให้เข้ามาในชีวิตของผม ส่งเสริมซึ่งกันและกัน บนเส้นทางของแต่ละคน
… สายตาที่ดูแคลน เยาะเย้ย ถากถางของผู้อื่น จึงเป็นแค่เชื้อเพลิงเพิ่มพลังแห่งความมุ่งมั่นให้แก่ตัวผมเท่านั้นเอง คนพวกนี้มิใช่เพื่อนแท้ของผมหรือของใครๆหรอก พวกเขาเป็นแค่คนสายพันธุ์อื่นที่แตกต่างจากตัวผมเท่านั้นเอง ทั้งในเรื่องคุณค่า วิธีคิด และเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต
